Telefoneren met een autist

“Tringgg” mijn mobiele telefoon gaat. Een onbekend nummer. Normaal neem ik onbekende nummers niet op, maar omdat het weleens een vervoerder is geweest waag ik toch de gok. En ja, net als iedere autist heb ik een gruwelijke hekel aan telefoneren. Waarom? Omdat je, zonder dat je iemand ziet en de non-verbale signalen kunt lezen, flink moet puzzelen wat iemand wil én dan ook nog eens voor jezelf opkomen. Pfff.

“Met Vera”
“Spreek ik met het emotie expertise centrum?” Oh ze belt zakelijk op mijn prive nummer.. hmm
“Ja”
“Met…” en toen kwam er een hele mond vol die ik niet direct kon verstaan. Ik weet dus op dat moment nog niet wie ik aan de lijn heb. Ze praat heel snel en ik kan net de woorden ‘dagbesteding’, ‘begeleidt wonen’ en ‘bus die gefinancierd moeten worden’ oppikken. Of een collega bij me langs mag komen om iets uit te leggen. ‘Langskomen?!’ Het woord langskomen triggert, want dat is voor iemand met autisme een enorme inbreuk op: privacy, efficiency, energie en productiviteit. Dus probeer ik tijdens het gesprek al uit te puzzelen wat ze van me wil, zodat ik kan bepalen of het mijn tijd en energie en al die andere onrust waard is. Natuurlijk willen ze dat niet zeggen, want waarschijnlijk willen ze geld van me. Tenminste, dat zegt mijn man altijd.

Help! Een verkoper aan de lijn

“Hoe komt u eigenlijk aan mijn nummer, want dit is een privé mobiel nummer?” Ja, ik was nog aan het begin van uitpuzzelen hoe het komt dat deze vreemde mevrouw mij belt. Nu daagt mij ook dat mijn man me ooit vertelde dat verkopers altijd graag langskomen, omdat ze beter scoren als ze over de drempel zijn. Maar zo werkt het voor een autist dus niet.

“Dus als ik het goed begrijp gaat het om een bus voor zes mensen?” In mijn brein verschijnt ook een mail die ik gisteren in mijn mailbox vond met een verzoek voor een webinar voor een groep van 75 man en een verzoek voor een wekelijkse rubriek in een magazine. Allebei gratis. Als ik mijn tijd moet verdelen kan ik dus het best kiezen voor een van de drie mooie projecten om anderen te helpen waar ik met de minste energie de meeste output geef. En dat is een bus voor zes mensen dus niet.

Gelukkig heb ik door de jaren heen al een aantal dingen geleerd:

1. Ik maak nooit concrete afspraken zonder daar eerst in mijn eigen stilte over na te denken
2. Ik mag het gesprek leiden naar wat ik nodig heb

“Kunt u dat in plaats van langs te komen ook in email sturen? U heeft namelijk een autist aan de lijn en dat is echt de meest efficiënte manier om van mij iets gedaan te krijgen. Langskomen is echt té overbelastend en dus kansloos” Ze wordt direct ongemakkelijk door mijn directe manier van communiceren.

“Uh ja, dan zal ik u de foto sturen” Foto?! Wat heb ik aan een foto? Denk ik. (dat deel van haar verhaal had ik vast niet opgepakt)
“Zet u er dan ook bij waar het om gaat en wat u van mij wil?” Want verkooppraatjes werken niet bij ons. Wij willen graag alle informatie zo duidelijk er eerlijk mogen en dan kun je met ons praten.

Natuurlijk had ik haar af moeten poeieren, maar dat kan ik niet. En dus wacht mij zometeen de zware taak om hoofdzaak van bijzaak te scheiden… en goed te voelen wat wel en niet kan, wat wel en niet bij me past. En een autist doet dat heel secuur. Ja, voor mij is het beter om een geheim nummer te hebben.